Εισαγωγικά…

Είναι ένα συμπαθητικό πτηνό που μοιάζει με την κουκουβάγια. Αυτός χαζός, αυτή έξυπνη. Πολύ μας έχει ταλαιπωρήσει η ομοιότητά τους. Μας μπερδεύει. Αιώνες επί αιώνων προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε και να οριοθετήσουμε την διαφορά μεταξύ χαζομάρας και εξυπνάδας. Θα μου πείτε κυρίες και κύριοι ότι πρόκειται για κοινωνικές κατασκευές και ας αφήσουμε τους ανθρώπους ήσυχους να πορευτούν με το μυαλό που σέρνει ο καθένας.

Έτσι πορευτήκαμε ανά τους αιώνες. Ο μπούφος δάνεισε τα φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά στους απανταχού χαζούς του κόσμου και η κουκουβάγια έγινε το σύμβολο της σοφίας. Τα ίδια τα πτηνά αμέτοχα, δεν γνωρίζουν  την συμβολική σημασία της ύπαρξής τους. Μας κοιτούν με τα στρογγυλά τους μάτια και εμείς, τα «ευφυή» δίποδα, χαμένοι στους ρυθμούς των πόλεων, δεν καταφέρνουμε πάντα να ξεχωρίσουμε τα δύο πτηνά. Έχει καμία σημασία; Γιατί ένα blog να έχει τέτοιες ανησυχίες;

Δεν πρόκειται για μια συγκεκριμένη ανησυχία. Στην πραγματικότητα αυτό πoυ κρύβεται είναι η αγωνία μας  για αυτά που γίνονται γύρω μας. Ο μπούφος και η κουκουβάγια είναι απλά η αφορμή για να ξεκινήσει ο διάλογος. Γιατί συζητάμε, γράφουμε τις απόψεις μας κοιτώντας με απορία και θλίψη καμιά φορά τις εντολές του υπολογιστή; Μόνοι μας αλλά έχοντας την αίσθηση ότι πάντα κάποιος θα λοξοδρομήσει και θα μας διαβάσει. Ίσως κάτι συμπληρώσει κι αυτός. Ο διάλογος έτσι πέτυχε (;) , περιμένοντας το επόμενο συμβάν για να το σχολιάσουμε.

Ίσως έχετε ήδη εγκαταλείψει την ανάγνωση του κειμένου αυτού, ίσως διακρίνετε μια πεσιμιστική διάθεση σ΄έναν προβληματισμό χωρίς τέλος. Όσοι επιμένετε ακόμη να διαβάζετε αυτές τις αράδες ίσως κάτι περιμένετε στο τέλος. Μην ξεχνάτε όμως ότι οι άνθρωποι με νοητικές βλάβες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει νοητική βλάβη, την διαισθάνονται όμως διακρίνοντας τους εαυτούς τους. Έτσι κι εσείς αναγνώστες μου. Διαισθάνεστε ότι τα όρια της ανοησίας και της νόησης είναι τόσο ρευστά και πλέον στις μέρες μας δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η Παπανδρέου είναι έξυπνος ή βλάκας, ότι η Μενεγάκη το παίζει ή δεν το παίζει χαζή. Τόσα και άλλα τόσα αμφίσημα και ενώ όλοι μας έχουμε διαπρέψει στην κριτική, δεν είμαστε σε θέση να βάλουμε στο μυαλό μας τι ακριβώς συμβαίνει.

Ίσως κάποιος πιο έξυπνος να πει το ιδιαιτέρως διαδεδομένο στα παντειακά έδρανα: «Δεν υπάρχει μόνο μια εξήγηση αλλά πολλές» ΟΚ… Είμαστε όμως σε θέση να διαλέξουμε μία από αυτές τις εξηγήσεις; Ή πάντα κάτι μας τριβελίζει το μυαλό; Να το θέσω αλλιώς. Έχουμε τις αντοχές να τοποθετηθούμε και να παραμείνουμε έστω και για λίγο διάστημα σε μια θέση; Χάσαμε την υπομονή μας και η όλη κατάσταση είναι σικέ θα πει κάποιος. Άρα δεν έχει νόημα να μπούμε σε λογικές ξεκάθαρης τοποθέτησης.

Ο Imanuel Kant και ο John Rawls έχουν λέει ξεπεραστεί προ πολλού. Ο θετικισμός πέθανε, και οι σειρήνες του μεταμοντερνισμού μας κούφαναν και μας μπέρδεψαν. Ο μπούφος μετατράπηκε σε σύμβολο των απανταχού θυμάτων και η κουκουβάγια έγινε το σύμβολο της καταπιεστικής γνώσης. Όλα αυτά υπό την εξής συνθήκη: Οι άνθρωποι με νοητικές βλάβες παραμένουν ακόμη στα άσυλα και οι διανοητές στη σιωπή. Θα μου πείτε πάλι: «Μα τι διαχωρισμοί είναι αυτοί! Τι στερεοτυπικές σκέψεις!».

Σας προκαλούμε λοιπόν να μας πείτε…

Οι Μπούφοι